Κάθε χρόνο, μεταξύ της Ημέρας των Ευχαριστιών και των Θεοφανίων, το Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης φανερώνει ένα μυστικό που κρύβει μέσα του. Ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, που από το 1980 στολίζεται με αγάπη από τους κηδεμόνες των αγαπημένων τους κατοικιδίων που έχασαν. Είναι ο τρόπος που ο καθένας μας επιλέγει για να θυμηθεί και να αισθανθεί πιο κοντά με αυτούς που αγαπάμε και έχουν φύγει.
Το μυστηριώδες αυτό δέντρο βρίσκεται κρυμμένο στις γωνιές του Σέντραλ Παρκ και μπορεί κανείς να το ανακαλύψει τυχαία κατά τη διάρκεια μιας περιήγησης. Οι φωτογραφίες, τα σημειώματα και άλλα αντικείμενα που κρέμονται από αυτό, αποτελούν τις μνήμες και την αγάπη που καταφέρνουν οι κηδεμόνες να μοιραστούν με όλο τον κόσμο. Πίσω από το φύλλο που προκαλεί τις ανάσες στο κρύο και ανάμεσα στα λαμπερά στολίδια, κρύβεται ο Milo, ένας “καλός τύπος”, οι “Αδελφοί Al Dente” που αγαπούν “για πάντα”, ο Sherman η χελώνα, τα ψάρια, τα πουλάκια και η Miss Parker, η “ατρόμητη, ανεξάρτητη και διασκεδαστική” σκίουρος του πάρκου.
Κάθε χρόνο, ο “Φύλακας του Δέντρου” μαζί με εθελοντές στολίζουν το δέντρο. Και μετά από τις γιορτές, ο “Φύλακας” συλλέγει και φυλάει όλα τα αντικείμενα μέχρι την επόμενη χρονιά. Φέτος, εθελοντές παρέλαβαν δεκάδες αναμνηστικά προορισμένα για το δέντρο. Μια ομάδα του Ever Walk της Νέας Υόρκης περπάτησε στην πόλη για να βρει τη μυστηριώδη τοποθεσία του. Το Ever Walk είναι μια πρωτοβουλία πεζοπορίας, που έχει εμπνεύσει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Ανάμεσα στους πεζοπόρους βρισκόταν και η Kendra Oleckna με τον σύζυγό της Robert Foote και την Stansha Rebotska, το ενός έτους pomeranian τους. Ήταν μια περιήγηση μνημόσυνης για την οικογένεια, καθώς επέλεξαν να κρεμάσουν ένα αναμνηστικό για τον αγαπημένο τους pomeranian, τον Jazz, που είχε πεθάνει το προηγούμενο έτος.
Πριν από λίγες εβδομάδες, ο συγγραφέας και φωτογράφος Larry Closs, αποκάλυψε την ιστορία του μυστηριώδους δέντρου. Η ιστορία ξεκινάει στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν ο Jason Reddock, μια μέρα που περπατούσε με το σκύλο του, ανακάλυψε ένα δέντρο γεμάτο με παιχνίδια σκύλου. Την επόμενη μέρα, και μαζί με την ηθοποιό Nicki Gallas και τους σκύλους τους, αποφάσισαν να επιστρέψουν στο δέντρο φέρνοντας τα δικά τους μπιχλιμπίδια και αναμνηστικά. Έτσι, γεννήθηκε το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο Εις Μνήμη των Κατοικιδίων. Είναι πάντα συγκινητικό να βλέπεις κάποιον να φέρνει αναμνήσεις και αντικείμενα και να τα κρεμά στο δέντρο. Οι δάκρυα πολλές φορές δεν μπορούν να αποφευχθούν.
Η Marianne Larsen σήμερα είναι η φύλακας του δέντρου, ο άνθρωπος που ανέλαβε τον ρόλο από τον Reddock πριν πέντε χρόνια. Η πανδημία υπήρξε ο “μεγάλος υποκινητής” που οδήγησε σε μια έκρηξη αναμνήσεων. Το 2020, άνθρωποι από όλο τον κόσμο στείλανε περισσότερες από 200 φωτογραφίες, οι οποίες προστέθηκαν στο δέντρο. Το 2021 ήταν άλλες 200, και τώρα, μετά από αυτή την ιστορία, αναμένουμε να φτάσουμε τις 750 φωτογραφίες. Η Larsen εξήγησε ότι, ακόμα και όσοι ζούνε μακριά από την πόλη, επισκέπτονται τα μνημεία που έχουν δημιουργηθεί για τα αγαπημένα τους κατοικίδια κατά τη διάρκεια των εορτών. Το να μοιραστείς το πένθος και τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σου με άλλους ανθρώπους, είναι ένα δώρο για τον εαυτό σου, γιατί μπορείς έστω για λίγο να ξαναζήσεις τη ζωή ενός υπέροχου και μοναδικού κατοικίδιου που αγαπήθηκες και αγάπησες.
Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σέντραλ Παρκ αποτελεί έναν θεσμό που παραμένει μυστήριος με την πάροδο των δεκαετιών. Πρέπει να το ανακαλύψεις τυχαία ή να ξέρεις πού να ψάξεις. Όταν περνάς μπροστά του, μπορεί να αναρωτηθείς τι είναι αυτό. Αν του δώσεις λίγο χρόνο και κοιτάξεις προσεκτικά, θα ανακαλύψεις ότι δεν είναι απλώς ένα εορταστικό δέντρο, αλλά ένα μνημείο αγάπης για τα κατοικίδια μας. Η Marianne Larsen εξηγεί ότι ακόμα και όσοι έχουν φύγει από την πόλη, επιστρέφουν κατά τη διάρκεια των διακοπών για να επισκεφτούν τα μικρά μνημεία που έχουν στηθεί για τα αγαπημένα τους κατοικίδια στο Σέντραλ Παρκ. Είναι μια ευκαιρία να μοιραστούμε τις αναμνήσεις μας και να αισθανθούμε πιο κοντά με τους άλλους, καθώς αποκτάμε τη δυνατότητα να μοιραστούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας με την κοινότητα. Εκείνη τη στιγμή, γίνεται πιο ξεκάθαρο ποιοι είμαστε: είμαστε κάποιοι που είχαμε την τύχη να ζήσουμε με τον Nando ή τη Sophie, με το τετράποδο παπαγάλο, τον Yorkie που έκανε παλαμάκια, ή τη γάτα που ήξερε καλά την ψυχή μας.
Πηγή