Όταν ανοίγω τα μάτια μου το πρωί, συναντώ το βλέμμα του Πινέλι, του αγαπημένου μου σκύλου. Μ’ έναν μοναδικό τρόπο κοιταζόμαστε, γεμάτοι αναμονή για να δούμε ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση. Είτε αυτός θα πηδήξει στο κρεβάτι μου για να αράξουμε, είτε εγώ θα κατρακυλήσω στο παχνί του, κοντά στο αγαπημένο του αυτί, για να του χαϊδέψω την πλάτη που μας ευχαριστεί. Ζούμε μόνο οι δυο μας σε αυτό το σπίτι και τίποτα δε μπορεί να διακόψει αυτή την ιεροτελεστία. Έτσι συνεχίζουμε, μέχρι που βαριέται αυτός και σηκώνεται. Έρχεται η δεύτερη φάση
Έχει να αντιμετωπίσει δύο περιπτώσεις. Στην πρώτη, αφού πιούμε τον καφέ μας, παίρνω το σακίδιό μου και φεύγω για τη δουλειά, αφήνοντας πίσω μου σκουπίδια και αναστροφές τακτοποιημένες μόνο αν θυμηθώ να το κάνω, ενώ στη δεύτερη επιλογή, παίρνει το λουρί του και πηγαίνουμε βόλτα στο πάρκο του Φιλοπάππου, όπου όλοι είμαστε ευχαριστημένοι. Ωστόσο, υπάρχει ένας σημαντικός χρόνος που πρέπει να περάσει, ο χρόνος του καφέ. Αυτός κάθεται δίπλα στην πολυθρόνα μου και με κοιτά. Γνωρίζουμε και οι δυο πώς θα αντέξουμε μέχρι το δεύτερο τσιγάρο και μετά θα ανακοινώσει την άλωα. Θα πάει στην πόρτα και εγώ θα τον κοιτάζω με αιτητικό βλέμμα. Φτάνει η στιγμή, σηκώνομαι. “Πάμε!” απαντώ με την μαγική λέξη, τον προκαλώντας να ξεσπάσει σε ένα τεράστιο “Γαβ” από τη μεριά του. Ο ήχος της ανθρώπινης φωνής συγκρούεται με το γαυγισματικό κραυγαλέο και το σπίτι μετατρέπεται σε έναν χώρο διασκέδασης. Ουρές, τούμπες και ανατροπές, και στη συνέχεια, βγαίνουμε στο μπαλκόνι, όπου γίνεται ένας άλλος αγώνας. Προσπαθώ να του φορέσω το λουρί που καλύπτει ολόκληρο το σώμα του και αυτός μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Φαίνεται να είναι γι’ αυτό ένα παιχνίδι και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Παρόλο που θέλει να βγει έξω επειδή τον ταλαιπωρώ, μόλις πάω να φορέσω τα παπούτσια και τις κάλτσες μου και να φτιάξω το παντελόνι μου, αυτός επιτίθεται με όλες του τις δυνάμεις. Μετά από πολλαπλά δαγκώματα, σπρωξίματα και τις λαμβανόμενες φαπούλες, ακολουθεί μια μεγάλη αγκαλιά για να μας συμφιλιώσει. Η ώρα για βόλτα έρχεται επιτέλους
Αυτό που μου λείπει περισσότερο απ’ όλα είναι τα πρωινά μας και οι βόλτες μας, και ο τρόπος που κουνάς τα αυτιά σου. Όλα μου λείπουν. Μιας και αναφερθήκαμε στις φωνές, η φίλη μας Χριστίνα μας είπε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ο ένας τον άλλον. Ο Γιάννης είπε ότι από μακριά, μοιάζουμε με Τεν Τεν και Μιλού. Έτσι, το πρωί θα μπορούμε να παίζουμε ρόλους με τον Πινέλι. Αν σκεφτείς, να που κάνω εγώ τη μεταγλώττισή του Τεν Τεν. Απ’ ό,τι θυμάμαι από προχθές, οδηγούσα αυτοκίνητο μέσα στην ζέστη και τη σκόνη, πηγαίνοντας στον γιατρό. Είχα δίπλα μου το Πινέλι και όλα μοιάζαν κανονικά. Αλλά δεν ήταν. Κάτι σβήστηκε γύρω μου, και με αυτό εξαφανίστηκε το χρώμα, οι γαυγίσματα, οι ουρές και τα γλυκά νάνι που κάναμε μαζί. Οι δύο φίλες σου, οι δεκαοχτούρες, που έρχονται για φαΐ και νερό και σε κοιτάζουν, σήμερα περιφέρονται αναστατωμένες με την αναπόφευκτη αλλαγή. Δε μπορεί να βρουν το φαγητό σου, και πριν φύγουν, τρώνε μερικά ψίχουλα και φεύγουν ανησυχητικά. Η μητέρα σου έρχεται τώρα στο σπίτι μας. Κοιτάζουμε τις φωτογραφίες σου και μιλάμε για σένα. Απ’ ό,τι φαίνεται, δε μπορούσα να φανταστώ πόσο πολύ θα μου έλειπες, είπε..
Ε στα κορίτσια πάντα κέρδιζες, ήσουν το γλυκομούσουδο τους και το αυταρά τους δάσκαλος. Εσύ με έμαθες πώς μπορούν δύο πλάσματα να ζουν αρμονικά μέσα σε ένα σπίτι, με λίγα πράγματα. Πάντως, για πρώτη φορά, αισθάνομαι μόνος και λίγο φοβισμένος. Γιατί εγώ… δεν έχω τρίχωμα μεγάλο τον χειμώνα για να βγάλω..
* Εμπνευσμένο από το ποίημα του Αργύρη Παυλίδη “Το παντελόνι μου”
Αυτό είναι το νέοπερίπου 500 λέξεων.
Πηγή