Η αγάπη μου για τα ζώα ξεκινάει από τότε που ήμουν πολύ μικρός. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μία συντροφιά. Αυτό ήταν κάτι που μου το μετέδωσαν οι γονείς μου και τους ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό. Και εγώ με τη σειρά μου προσπάθησα να το μεταδώσω στην κόρη μου Ισμήνη. Σε αυτό με βοήθησε πάρα πολύ η Μαρία. Γιατί και εκείνη από μικρή ζούσε μαζί με μικρούς φίλους. Όταν λοιπόν γνώρισα τη Μαρία, ένα κοινό που είχαμε, ήταν ότι και οι δύο είχαμε δύο κολλητούς φίλους… Η Μαρία τη Λόρκα, ένα θηλυκό μποξέρ και εγώ τον Μάρκο, ένα μαύρο τσόου, ο οποίος ήταν ο συγκάτοικός μου και ο καλύτερός μου φίλος. Ο Μάρκος ήταν πολύ ιδιαίτερος. Κι αυτό εξαιτίας του χαρακτήρας του, που ήταν ίδιος με το δικό μου. Ήταν επιβλητικός, εγωιστής και προσηλωμένος στη φιλία μας.
Όταν έφτασε η στιγμή – όντας έγκυος η Μαρία στην κόρη μας – να συγκατοικήσουν μαζί μας και οι δύο μικροί φίλοι μας, αυτοί έγιναν αχώριστοι και έτσι δημιουργήθηκε μία πάρα πολύ ωραία οικογένεια. Μετά τον ερχομό της Ισμήνης η οικογένεια άρχισε να μεγαλώνει πάρα πολύ. Και η Ισμήνη άρχισε από πολύ νωρίς να εξοικειώνεται με τους μικρούς μας φίλους. Το “πρόβλημα” ξεκίνησε όταν άρχισε να ζητάει κι άλλους φίλους. Αυτό ήταν κάτι που μας άρεσε πάρα πολύ και έτσι τόσο εγώ όσο και η Μαρία βρήκαμε κι άλλο “επίμονο” και σημαντικό λόγο, την επιθυμία της μικρής μας δηλαδή, για να αρχίσουμε να μεγαλώνουμε την οικογένειά μας.
Στην παρέα μας λοιπόν μπήκε ο Ευριπίδης, ένα μικρόσωμο γιορκσάιρ, η Ρόξυ, ένα Τζακ Ράσελ, ο Gordon, ένας γερμανικός ποιμενικός (δώρο σε εμένα από την αγαπημένη μου φίλη Κατερίνα Ζαρίφη) και βέβαια η Κizi, που μας προέκυψε μετά από μία απρόσμενη γέννα και την καλοδεχτήκαμε με ενθουσιασμό στην οικογένειά μας.
Όσο τα χρόνια περνάνε, εμείς και οι αγαπημένοι μας φίλοι μεγαλώνουμε μαζί. Σε ηλικία δεκατριών χρονών ωστόσο μας άφησε η Λόρκα από εγκεφαλίτιδα και αμέσως σχεδόν, μετά από τέσσερις μήνες, μας “έφυγε” και ο Μάρκος, από τη στεναχώρια του για την καλή του φίλη, κάνοντας εκείνο το ωραίο ταξίδι κοντά στο ουράνιο τόξο, που όπως λένε, πάνε οι αγαπημένοι μας φίλοι, και χωρίς πόνους πια, τρέχουν και παίζουν αμέριμνοι όλοι μαζί. Η στεναχώρια για το τέλος μιας εποχής ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Όμως ήρθε να την απαλύνει ο ερχομός ενός κουταβιού, της Σίρλεϊ, ένα γλυκύτατο Μπόξερ.
Και μετά από 2 μήνες ήρθε ο κοντοπίθαρος ο Μάκης, ένα Μπάσε με Rottweiler, που τον πήραμε από μία φιλοζωική, εκεί που περίμενε με γλυκιά προσμονή, μια μεγάλη αγκαλιά και πολλή αγάπη από το καινούριο του, μελλοντικό σπίτι.
Τελικά η οικογένειά μας είναι πάρα πολύ μεγάλη. Και φυσικά χαιρόμαστε όλοι πάρα πολύ για αυτό. Με τα επτά παιδιά της, την Ισμήνη μας δηλαδή και τους έξι υπέροχους φίλους μας! Αν θα άλλαζα κάτι; Εννοείται πως όχι. Αυτή είναι η οικογένειά μου!
Ο Γιάννης Αϊβάζης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αυτό τον καιρό η ταινία του «Αbyss in» ταξιδεύει στα φεστιβάλ όλου του κόσμου, ενώ έχει ήδη αποσπάσει 53 διεθνή βραβεία, εκ των οποίων 16 σκηνοθεσίας, 9 ανδρικού ρόλου καθώς και βραβεία καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, φωτογραφίας και καλύτερου δράματος! Παράλληλα ετοιμάζει τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο «Μέχρι το τέλος».
